Blog NL

Mijn yogaleraar vertelt verhalen

Een van mijn yogaleraren neemt zijn werk heel serieus. Nee, ik bedoel echt, heel serieus. Iedere les laat hij ons allemaal naar voren komen voor een instructie. We gaan dan om hem heen zitten, het is al wat later op de avond, de lichten zijn gedempt. Hij pakt zijn dekentje, vraagt om een vrijwilliger. Het dekentje vouwt hij niet precies dubbel maar voor twee derde. Let je op? Want dat is heel belangrijk. Hij vraagt zijn proefpersoon om voor hem te gaan liggen, met het hoofd naar hem toe. En dan legt hij uit hoe je je hoofd op dat dekentje kunt leggen en de zijkanten onder je hoofd kunt vouwen. Zo vouw je je dekentje tot het ideale hoofdkussen.

Dekentje

Laatst was hij er niet en nam iemand zijn les over. Ook zij begon over dat dekentje, en ja, dat weten we nu wel, twee derde opvouwen. Maar nee, het was niet hetzelfde. Híj doet dat met een zekere gewichtigheid. En je denkt, ‘hmm, beetje neurotische persoonlijkheid’. En misschien is hij dat wel, maar ik glimlach iedere keer weer. Want wat hij doet is ook ontzettend slim.

Foto: Pexels/Cottonbro

Hij dwingt me om stil te staan, om te vertragen.

Als je een verhaal vertelt, kies je uit allemaal momenten: je kiest een beginpunt, een eindpunt en bouwt een spanning op tussen die twee. Maar je hebt als maker zoveel meer tot je beschikking om spanning op te bouwen. Een daarvan is om te spelen met het tempo van je verhaal. Als alle aandacht op het hier en nu komt te liggen, iedere handeling tot in detail wordt beschreven, weten we onbewust dat er iets belangrijks te gebeuren staat. Als je vertraagt, kan je publiek helemaal opgaan in het moment.

Idioot

Zo zat ik wat te mijmeren, toen mijn vriendin Lise zei: ‘Die man is een idioot. Hij weet niets van het lichaam.’ Lise heeft haar hele leven gedanst. Ze heeft natuurlijk een punt; hoe dat kussentje gevouwen is, heeft uiteindelijk weinig effect op je yogaposes.

En toch. De afgelopen weken zag ik de ene na de andere invaller voorbijkomen. Het is fenomenaal wat ze met hun lijf kunnen. Ik keek op de Instagrampagina van een en werd al moe bij het zien van al die onmogelijke poses. Maar hun lessen? Die zijn net als het leven zelf – een eindeloze aaneenschakeling van opdrachten. Geen enkele humor, zelfs geen begin, en eigenlijk ook niet echt een eind. Ik kan zo’n hele les met mijn hoofd elders zijn en kom alleen even in het hier en nu als ik me afvraag hoe lang we nog moeten.

Kijk, een goed verhaal slokt je op, en brengt, net als bij een goed opgebouwde yogales, de herrie in je bovenkamer tot rust. De kunst is om te weten wanneer je moet vertragen en wanneer je juist moet versnellen –  terug naar het leven van alledag. 

You Might Also Like...