De beste orakels vind je op onverwachte plekken. Zoals in Kirkuk, Irak, waar ik van de week met mijn goede vriend Mohammed over Baghdad Road reed.
‘Die baan van jou bestaat over twee jaar niet meer,’ zei hij, nadat ik hem had uitgelegd dat ik de buitenlandjournalistiek heb verlaten en een baan had aangenomen als interactive storyteller bij een tech bedrijf dat een app bouwt op het vlak van wellness.
Mo werkt zelf voor een NGO, een hulporganisatie in Irak. ‘Ik laat tegenwoordig alles schrijven door ChatGPT. Rapporten, mijn mails, alles.’
Ramadan
‘Dat wil ik wel eens zien,’ zeg ik lachend, want dat is typisch Mo; hij weet altijd onverwachte toepassingen te vinden. In een stad waar gepensioneerden hun salarissen nog in contanten moeten komen ophalen, Google maps niet werkt en internet een ander woord is voor sociale media op je telefoon, volgt hij de ontwikkelingen op online gebied op de voet. Hij probeert dingen uit en komt altijd op unieke oplossingen. Zo zou je hem kunnen omschrijven als een steengoede onderzoeksjournalist, al paste hij zijn trucs voorheen vooral toe om telefoonnummers van vrouwen te achterhalen. Maar dat is oud nieuws, want inmiddels is hij gelukkig getrouwd, en nu aan het vasten, het is Ramadan, en zijn vrouw is hoogzwanger.
Een paar dagen later rijden we over dezelfde drukke verkeersader in Kirkuk. Het is bijna tijd voor Iftar, de eerste maaltijd van de dag, en het verkeer raast roekeloos aan ons voorbij. Maar Mo laat de auto langs de kant van de weg tot stilstand komen en pakt zijn telefoon. ‘Books by Dutch writer Paulien Bakker,’ typt hij in. Er verschijnt een verslag over een heleboel boeken, waarvan ik er maar één heb geschreven. ‘Oké verkeerd voorbeeld,’ zegt hij en typt in ‘A romantic people’ (alhoewel mijn boek destijds alleen in het Nederlands is verschenen). Nu volgt er een verslag van een totaal andere schrijver die een boek heeft geschreven over de romantici.
Hip koffietentje
‘Ja, ja,’ zeg ik, en maak me toch even zorgen over al die mails en rapporten die hij nu uitstuurt. Mo laat het er niet bij zitten. Als we na Iftar aan het eind van de avond in een hip koffietentje in Kirkuk zitten (‘de eigenaar heeft zijn eigen militie opgezet, dat heeft de eigenaar van dat andere hippe koffietentje ook, wat is dat toch met militieleiders en koffietentjes?’) vraagt hij ChatGPT om een gedicht over mij en Kirkuk.
En gelijk verschijnt er een gedicht dat uiteraard veel te lang is, maar toch…
And in this ancient city’s walls,
She finds a home, a place that calls
To her adventurous heart and soul,
A place where mysteries unfold.
Het heeft wel wat. Misschien is ChatGPT niet zozeer voor het opdiepen van kennis, maar meer voor sociale interactie. Mohammed blijkt overigens een onverbeterlijke optimist, maar daarover een volgende keer meer.
