Mijn moeder vergeleek me als kind al graag met anderen. En je wilt het niet geloven, maar die anderen kwamen altijd beter uit de vergelijking.
Mijn neefje haalde betere cijfers in school (hij zou later promoveren in de natuurkunde). Mijn nichtjes waren liever. Ik geloof dat mijn nichtje haar moeder nog steeds dagelijks belt, en ik heb wel eens geopperd dat dat voor geen van beiden gezond kan zijn, maar dat kwam toch wat zuur over.
Het was me al vroeg duidelijk dat ik niet zo bijzonder was, sterker nog, dat ik anders was dan andere kinderen. Dat ik op allerlei fronten tekort schoot. Gewoon, de lat niet haalde. Of eigenlijk, dat ze de lat maar helemaal niet meer tevoorschijn haalde voor mij.
Toch leek ik daar lange tijd weinig last van te hebben. In de brugklas haalde ik moeiteloos enen voor wiskunde en Frans. Met opgeheven hoofd, zonder enige paniek. Dat moet je kunnen. Blijkbaar wist ik toen al dat wat ik deed niet was wie ik was.
Nou ja, op één gebied na. Tijdens karatewedstrijden, waar ik stiekem heen ging want die waren op zondag en mijn gereformeerde ouders wilden er niets van horen, op die middagen dat alle andere kinderen op zijn minst een vader langs de kant hadden staan die hen stralend toejuichte, kreeg ik last van black-outs. In de dojo wilde ik kampioen zijn. Daar wilde ik stralen. School interesseerde me niet, maar als iets er echt voor me toe deed, was het anders.
Black-out
Ik vermijd nog steeds situaties waarin ik een black-out kan krijgen. Ik bereid me dus voor als ik wat moet zeggen, zelfs al is het voor een interview. Een lege pagina ga ik vakkundig te lijf, door alvast te bedenken wat ik ga schrijven als ik nog onder de douche sta, of op pad ben. Eigenlijk kun je je bijna altijd wel voorbereiden op situaties die mogelijk tot een black-out zouden kunnen leiden.
Laatst hoorde ik een traumapsycholoog vertellen dat zo’n tachtig procent van de mensen ergens tussen hun derde en zesde jaar het idee meekrijgt anders te zijn; dat ze op één of andere manier het idee hebben dat ze tekort schieten.
Chronisch
Als dat idee chronisch wordt, gaat het ons denken en handelen beïnvloeden. Vaak weten we niet eens meer dat we dat over onszelf denken, omdat we ons in allerlei bochten wringen om dat gevoel te vermijden.
De traumapsycholoog zei dat we dat gekwetste deel in onszelf vaak verbannen. En juist als je er geen contact mee hebt, als ze niet zichtbaar zijn, krijgen die delen het voor het zeggen. Ineens heb je een writer’s block of een black-out. Je denkt dat je niet creatief bent of niet getalenteerd genoeg – alsof dat kwaliteiten zijn die je wel of niet hebt, in plaats van eigenschappen die je kunt ontwikkelen, gewoon, door te doen. De kunst is om weer contact te krijgen met die verbannen delen in jezelf. Om te accepteren dat er ergens in jou een gekwetst kind schuil gaat dat er nog steeds niet mag zijn.
Kijk, dacht ik tevreden, maar liefst tachtig procent van de mensheid. Zo anders ben ik dus helemaal niet.
Subscribe to our newsletter!
