Ik heb een nieuwe baan en dus ook een nieuwe baas. Bij het bekijken van mijn werk – een script voor een korte animatiefilm – zei hij iets dat bij me bleef hangen. Hij had het over “informational tension”. (Ongeveer geen van mijn nieuwe collega’s is Nederlands, dus vandaar het Engels.) Hij had het dus over informatiespanning.
Ik vroeg hem niet wat hij daarmee bedoelde, want ik besefte gelijk dat ik gek ben op informatiespanning. Zo zeer zelfs dat ik me liever zelf een beeld vorm van wat hij daarmee bedoelde dan het hem te vragen, want zeg nou zelf, dat bederft de spanning. Ik denk dat hij bedoelt: de spanning die je oproept als je je lezer/kijker een glimp geeft van een nieuwe wereld; van een berg aan informatie waarvan je nog niets afwist. Je spieren trekken samen, je voelt spanning in je buik, speeksel loopt in je mond – je wilt meer weten.
Ken je dat gevoel?
Melkpak
Toen ik op de basisschool zat, bestond er nog geen internet. Uit pure armoede (informatiearmoede, en we wisten niet eens dat we daaraan leden) las ik zelfs de achterkant van het melkpak. Als ik maar iets kon lezen, want ik wilde zo graag geprikkeld worden. Toen ik een jaar of 16 was en voor het eerst met een vriendin alleen op vakantie ging (naar Terschelling), kocht ik eens in de zoveel dagen een krant en las die van voor naar achteren helemaal door. Ah, wat was dat lekker.
Inmiddels worden we overvoerd door informatie: sociale media, nieuwssite, buitenlandse media, boeken, radio, podcasts, televisie, Netflix, YouTube. Ik hou het niet meer bij. Mijn verhouding tot informatie is dan ook 180 graden gedraaid. Van zoeken (en verlangen naar) informatie ben ik me er steeds meer voor gaan afsluiten. Ik scan of een bron of afzender iets kan toevoegen. En geef ze bij voorkeur het nadeel van de twijfel.
Overrompel me
Als maker moet je daar iets mee. Je publiek is veranderd. Dat hoeft helemaal niets; informatie genoeg. Hoe belangrijk je onderwerp ook is, hoe prangend de kwestie die je aandraagt ook is, hoe geweldig je bronnen ook zijn.
De kijker, lezer of luisteraar vraagt: overrompel me, verras me, raak me. En besef: ik hoef me helemaal niet te verdiepen in wat jij belangrijk vindt.
Dat was precies wat me aantrok in die nieuwe baan: dat er het besef was dat je je gebruiker zult moeten verleiden. En het was ook informationele spanning die me daar bracht. Een Britse recruiter benaderde me op LinkedIn en liet alleen maar het woord “interactive storyteller” vallen. Nieuwe vormen van storytelling exploreren in animaties, video’s, podcasts… dat was precies wat ik wilde. Komend jaar schrijf ik minder vaak, maar staat dit blog helemaal in het teken van die zoektocht.
Tsja, nu moet alleen het besef nog komen dat ik me wel kan afsluiten voor informatie, maar dat je bij een nieuwe baan wel zo nu en dan moet luisteren naar je baas.
