Laatst heb ik de moeder van een dierbare vriendin geleend. Ik kan het iedereen aanraden.
Er was een avond in het Concertgebouw met hapjes, drankjes en mooie muziek. Na afloop nipten we, en knabbelden we wat. Ze vertelde me hoe ze al op haar twaalfde had bedacht dat ze edelsmid wilde worden. Dat ze na haar eindexamen langs alle edelsmeden van Amsterdam was gegaan omdat ze bij iemand in de leer wilde, maar uiteindelijk terecht was gekomen bij het Instituut voor Kunstnijverheidsonderwijs.
Rietveld
Ze mocht ’s avonds langskomen bij de directeur, Gerrit Rietveld. Ze was eigenlijk best verlegen, maar zei tegen meneer Rietveld: ‘Ik heb op het Montessori lang genoeg gefröbeld, ik wil wel instromen in het tweede jaar.’ Ze begon nog een maand te laat ook.
We namen nog een wijntje. Ze begon over de Amsterdamse Joffers, vrouwen in de schilderkunst eind negentiende eeuw die, toen zij ze ontmoette op familiefeestjes, al in de tachtig waren, maar nog net zo kranig. Ik dacht, hoe zou het geweest zijn als mijn moeder de Rietveld Academie had afgerond? Welke verwachtingen had ik dan gehad van de wereld, en van mezelf?
Ober
De meeste bezoekers vertrokken inmiddels, maar zij vertelde verder. En ik dacht: is het niet prachtig hoe moeders een ruimte neerzetten van verwachtingen, van mogelijkheden, voor hun dochters? Ondertussen ging het licht aan. Een ober kwam naar ons tafeltje om ons te verzoeken het gebouw te verlaten.
Het grappige is, ik had weken eerder haar dochter gevraagd of ik haar mocht interviewen. Ik had eigenlijk maar één vraag voor haar, en die heb ik al sinds ik haar leerde kennen.
We zijn hele goede vriendinnen, ze is een van mijn bonus-zusjes, dus ik spreek haar genoeg, en toch blijft ze me iedere keer weer verrassen. Ze begon als fotograaf, maar maakte ook film, verschillende fotoboeken, exposities, en bij haar laatste project zette ze animatie in en stapte ze zelf het podium op om een verhaal te vertellen.
Lef
Nu werkt ze aan twee – werkelijk prachtige – projecten waar je zeker nog van gaat horen. De een begon als een kinderboek, het andere verhaal wilde ze in eerste instantie in een podcast gieten, maar wordt nu een televisiedocumentaire. Wat ik haar vanaf het eerste begin heb willen vragen is: waar haal je het lef vandaan om zomaar te maken wat je bedenkt?
Ik leerde Anaïs López in 2006 kennen toen ik in opdracht een blad ontwikkelde over arbeidsmarktcommunicatie, Werf&. We hadden verrassende omslagfoto’s nodig en Anaïs en ik gingen al snel voor ieder nummer koffiedrinken en brainstormen over een goed idee.
Meestal kwamen we erop uit dat er een recruiter op de omslag moest komen te staan met een lampenkap op zijn hoofd. Altijd zoiets waarvan je denkt, je krijgt niemand in de zakelijke wereld zo gek om dat te doen. En dan ging Anaïs erop af en kwam terug met… een foto van die recruiter met een lampenkap om zijn hoofd.
Jaren later, toen we inmiddels vriendinnen waren, zei ik dat ik het zo bijzonder vond dat ze dat altijd voor elkaar had gekregen. Anaïs keek me verbaasd aan. ‘Maar jij zei dat ik dat moest gaan doen. Het kwam helemaal niet in me op dat iemand dat niet zou willen.’
Foto’s: Anaïs López
