Ik had me er niet het type voor verwacht, en toch. Ik ben helemaal weg van het tv-programma ‘Winter vol liefde’. Dat is pas een sterk staaltje storytelling!

In mijn coaching probeer ik geregeld uit te leggen wat de functies van scènes zijn in een verhaal. Hoe, als je het goed doet, iedere scène de spanning verder opvoert, helemaal tot aan het toppunt van je spanningsboog; de crisis. ‘Winter vol liefde’ laat zien hoe je dat doet.

Waar botheid en desinteresse samenkomen

De reality soap volgt een aantal Nederlanders in het buitenland, de één op de bergtoppen van Zwitserland, de ander naast een wak in Estland, op zoek naar liefde. We zien bijvoorbeeld hoe Maarten van 77 in Estland een dame van 78 langs krijgt, en zegt dat zijn huis goed plaats biedt voor twee mensen maar ook niet meer dan dat en dat, als zij dan zegt dat ze ook geen kinderen meer kan krijgen, hij vraagt: ‘Nee?’ Waar desinteresse en botheid op zo’n manier samenkomen, zou ik gelijk de benen nemen, maar ze bleef nog zitten ook. Een knap staaltje uithoudingsvermogen.

Maar goed, terug naar mijn punt. De opzet van het programma is eigenlijk vrij eenvoudig. In iedere scène krijgen de verschillende hoofdpersonen een nieuwe prospect over de vloer, of ze gaan met een kandidaat op date, of het doek valt voor een kandidaat. Hoe houd je dan de spanning vast, en, belangrijker nog, hoe zorg je ervoor dat met iedere date, die vaak een heel dagdeel in beslag nam maar in minder dan een minuut wordt samengevat, de spanning verder wordt opgevoerd? En hoe kan het dat dit veel spannendere tv oplevert dan zoveel andere programma’s als First dates?

Skileraar

Allereerst is er de voice-over, die iedere scène van een setting voorziet: hier zijn we in het verhaal, krijg je te horen. Dan zijn er de concrete dates: een skileraar die een van de meiden meeneemt boodschappen doen, een hoteleigenaar die een date mee neemt op een wandeling, een boerin die met een kandidaat een ronde over haar erf doet.

We volgen telkens twee (of meer) mensen die samen iets ondernemen. Ze hebben een doel voor ogen. Lukt het ze om antiek langs de kant van de weg te vinden, om een plons te nemen in een steenkoud meer, om een hekje te repareren? En, en dat is de functie van een scène: na iedere date is de situatie niet meer wat hij daarvoor was. Hoe zorg je er nu voor dat die gebeurtenissen de algehele spanning steeds verder opvoeren?

Voortstuwen

Heel simpel. Door de hoofdpersonen en hun kandidaten (en soms zelfs hun moeders, maar dat is een ander verhaal) erover aan het woord te laten. Wat had je verwacht van de date? Wat ben je van de ander te weten gekomen? En waar twijfel je nog over? In die interviewtjes voor de camera krijgt iedere scène betekenis. Daarmee wordt voor jou als kijker duidelijk wat er is veranderd. Zo stuwt het programma scène na scène de spanning verder op.

Knap gedaan, toch? Tsja. Kun jij ook dat principe – dat aan het eind van iedere scène de situatie nooit meer hetzelfde zal zijn – toepassen in jouw werk?

Werk je aan een mooi project en zou je willen sparren met een story doctor over wat nu het emotionele hart van je verhaal is? Stuur me een berichtje.

Foto: Pexels