We geven Covid-19 aan elkaar door, met soms desastreuze gevolgen – én een schuldgevoel. „Ik dacht: wat als het verkeerd afloopt? Dat ze sterft, omdat ik thuiskwam?”

Aanleiding

Toen Covid-19 ons land aandeed, de IC’s vol kwamen te liggen en wij allemaal bang waren voor de dodelijke gevolgen, was ik het allerbangst om iemand te besmetten.

Aanpak

Ik interviewde voor de krant meerdere mensen die besmet raakten en het coronavirus doorgaven, met dodelijke of bijna dodelijke gevolgen. We zaten nog midden in de lockdown; het was nog te vroeg om terug te blikken, maar wel het juiste moment om hierover na te denken.

Wat volgde waren een aantal gevoelige interviews. Als journalist wilde ik de feiten goed op een rij krijgen, maar zonder de geïnterviewden een extra traumatische ervaring te bezorgen. Ik paste toe wat ik in Irak heb geleerd: altijd de persoonlijke relatie vooropstellen.

Quote

“De dag nadat ik thuiskwam, vlak voor de eerste lockdown, voelde ik me wat grieperig. Ik had hoofdpijn en ging met twee paracetamol naar bed. De volgende dag was het alweer over, alleen mijn smaak en reuk waren weg. Mijn vader en zus hadden hetzelfde, mijn vader kon een heel zakje wasabinootjes opeten, hij proefde niets. Grappig, vonden we toen nog. Maar mijn moeder werd heel ziek. Op een nacht, toen ik al lag te slapen, hebben mijn vader en zus haar naar het ziekenhuis gebracht.”

Artikel

Lees hier het artikel.

???? Verschenen in: NRC Handelsblad
???? Datum: November 2020
????️ Project type: Interviews