Ik spreek geregeld mensen die ervan dromen om singer-songwriter te worden, hun eigen fotografieproject willen starten of een boek schrijven. Maar hoe zet je die eerste stap? Ik zal je vertellen hoe dat bij mij is gegaan.
In 2007 interviewde ik mijn nieuwe kantoorgenoot Sarah Carriger voor een artikel over leven vanuit je intuïtie. Het artikel dat uiteindelijk in Marie Claire zou verschijnen begon zo:
‘Sarah heeft er weken over gedaan om een nieuwe stofzuiger aan te schaffen. Maar de beslissing om haar baan in Sri Lanka op te zeggen en naar Amsterdam te verhuizen, nam ze in een paar minuten.’
Sarah woonde in Colombo en was met kerst bij haar ouders in Tennessee. Ze besloot terug te vliegen via Amsterdam, een stad waar ze eens een paar dagen was geweest en verder niemand kende. Ze ging langs een paar makelaars en huurde het derde appartement dat ze zag, ook al werd dat toen gerenoveerd en zag ze niets dan lakens. Zo kwam ze aan een betaalbaar appartement van 90 m2 midden in de Pijp.
Ze vloog door naar Colombo, zegde haar baan op en vestigde zich in Amsterdam als zelfstandig communicatieadviseur. ‘Ik heb er nooit spijt van gehad. Ook niet toen de IND mijn immigratieverzoek afwees, omdat er papieren in de post verloren waren gegaan, en ik vervolgens voor duizenden euro’s een immigratieadvocaat moest inschakelen.’
Guilty pleasure
Met dat interview begon onze vriendschap. Ergens tijdens dat gesprek kwamen we erachter dat we dezelfde guilty pleasure deelden: we droomden ervan om te schrijven. Dat ik die droom had, hing ik bepaald niet aan de grote klok. Schrijven was wat ik als kind altijd deed, maar mijn vader had me toen ik de lagere school verliet al te verstaan gegeven dat je daar niet je brood mee kunt verdienen.
Sarah stelde voor om elkaars werk te bespreken. We spraken af in lunchroom Pompadour in de Kerkstraat. Ik was gelijk onder de indruk van hoe haar personages op papier tot leven kwamen. Wat ze over mijn verhaal zei herinner ik me niet meer, maar wel hoe ik de zaak verliet. Ik had een beslissing genomen. Ik ging er werk van maken.
Irak
Sarah gaf zich op voor een schrijfcursus, werd al snel gevraagd als docent en toen om de school te leiden. In 2016 vestigde ze haar eigen schrijfschool, The International Writers Collective. Op ieder moment van het jaar kun je aan haar Engelstalige schrijfschool off- of online op vier niveaus instromen en fictie en poëzie leren schrijven. Ik volgde zelf drie cursussen bij haar en heb nooit een betere schrijfdocent gevonden.
Maar ik had nog een droom: ik wilde naar post-conflictgebieden. In 2008 vloog ik met een vriendin mee naar het Koerdische deel van Irak. In de jaren die volgden, leerde ik meer over storytelling en schreef ik verhalende stukken voor kranten en bladen. Uiteindelijk opperde een vriendin dat ik daar maar eens een boek over moest schrijven. Dat werd mijn eerste literaire non-fictieboek.
Zo gaat het vaak bij mij. Ik heb een heimelijk verlangen en het is pas als een vriend of vriendin zegt ‘doe het maar’ dat ik denk: ja, waar wacht ik eigenlijk op? Het gaat namelijk niet over wat je kunt bereiken, maar om wat je voldoening schenkt. Dus als iemand je vertelt over zijn of haar heimelijke verlangen, hoef je maar drie woorden te zeggen. Doe het maar. Zullen we afspreken dat we die drie woorden allemaal deze week tegen iemand zeggen?
Afbeelding: Sascha de Graaf, www.saschadegraaf.com/
