Blog NL

Verhalen die je bijblijven

Deze en volgende week verdedig ik de stelling dat een goed verhalend stuk je bijblijft. Dat doe ik aan de hand van Pulitzerprijswinnende verhalen die zoveel jaar later nog steeds relevant zijn. Vorige week was er het verhaal van de massaschieting in het Amerikaanse Camden, een stuk uit 1949 en het eerste in een lange reeks reportages over Amerikaanse schietincidenten. Deze week: een bloedstollend stuk uit 1988.

Het verhaal is van Jacqui Banaszynski. Wie wel eens naar de Conferenties Verhalende Journalistiek ging, of naar The Power of Storytelling in Bucharest kent haar. Jacqui kan een zaal tot tranen toe roeren als ze vertelt hoe het tot stand kwam. Het stuk gaat over een jong stel, boeren in Minnesota, in de beginjaren van de aidsepidemie. Als blijkt dat een van de twee, Dick Hanson, de ziekte heeft opgelopen, verzorgt zijn geliefde Bert Henningson hem tot aan zijn dood. Maar Henningson test zelf ook positief en heeft een ziekte waar op dat moment nog geen enkele remedie voor is.

Hier een voorproefje:

‘De dood is geen onbekende in het binnenland. Het is zo natuurlijk als de seizoenen, zo onvermijdelijk als landbouwmachines die kapotgaan en de lichamen van boeren het begeven na te veel jaren van te veel werk.

Maar wanneer de dood komt in de gedaante van aids, is het een verontrustend onbekende bezoeker, een die beter bekend is in de homowijken en drugshuizen van de grote steden, een die geen respect toont voor de gebruikelijke orde in het land.

De bezoeker is naar het landelijke Glenwood, Minnesota gekomen. Dick Hanson, een bekende liberale politieke activist die de eeuwenoude boerderij van zijn familie ten zuiden van Glenwood bezit, werd afgelopen zomer gediagnosticeerd met het opgelopen immuundeficiëntiesyndroom. Zijn partner van vijf jaar, Bert Henningson, draagt ​​het aids-virus.

In het jaar dat Hanson leeft – en sterft – met aids, heeft hij een aantal wrede metgezellen ontvangen: verblindende hoofdpijn en verminderd gezichtsvermogen, meedogenloze misselijkheid en diepe vermoeidheid, dalende bloedwaarden en zorgwekkend hoesten en slapeloze, van zweet doordrenkte nachten.

Hij heeft gezien hoe zijn sterke lichaam, gehard door 37 jaar op de boerderij, krimpt en buicht als dat van een oude man. Hij heeft de familieschaamte en de angst van de gemeenschap, het vooroordeel en de gefluisterde veroordelingen doorstaan. Hij heeft de realiteit in de ogen van zijn partner gelezen, het doodvonnis van de artsen gehoord en de hopeloosheid gezien die door de statistieken wordt bevestigd.’

Hier lees je meer over de winnaar.

Het hele verhaal vind je hier.

Volgende week een recente winnaar, eentje over de alweer bijna vergeten war on terror.

You Might Also Like...